مقدمه: رضایت شغلی، یک واکنش احساسی به کار و شرایط فیزیکی و اجتماعی است. به عبارت دیگر، رضایت شغلی یک احساس مثبت و لذت بخش است که از نتیجۀ کار فرد و تجربۀ شغلی او به دست می‌آید. یکی از عواملی که در افزایش رضایت­مندی شغلی کارکنان مؤثر است، برخورداری کارکنان از سلامت روانی است. لذا، هدف اصلی انجام پژوهش حاضر بررسی میزان سلامت ­روان و رضایت شغلی در امدادگران فعال پایگاه­های امداد و نجات جاده­ای استان سمنان و مقایسه آن با کارکنان غیرامدادی جمعیت هلال‌احمر می‌باشد.

روش: این تحقیق از نوع پیمایش و داده‌ها با استفاده از دو پرسشنامۀ JDI (رضایت شغلی) و GHQ (سلامت روان) گردآوری شدند. به منظور تجزیه و تحلیل داده‌ها از نرم‌افزار آماری 16-SPSS استفاده شد.

یافته­ها: با توجه به یافته‌ها، بین دو متغیر سلامت روان و رضایت شغلی رابطۀ معنی­داری وجود دارد. همچنین یافته‌های حاصل از آزمون t-test برای نمونه‌های مستقل نشان می­هد که بین میانگین سلامت روان با آماره تی 338/1- و سطح معنی‌داری 183/00، همچنین میانگین رضایت شغلی دو گروه با آماره تی 507/0- و سطح معنی‌داری 613/0 از نظر آماری تفاوت معنی‌داری وجود ندارد. بررسی‌ها نشان داد که فقط در بُعد رضایت از محیط کار بین دو گروه اختلاف معنی‌داری وجود دارد و میزان رضایت کارکنان غیرامدادی بیشتر از امدادگران فعال جاده‌ای است.

نتیجه‌گیری: با توجه به اینکه مردان در جامعۀ ما بخش مهمی از نیروی کار و پشتوانه خانواده می‌باشند و بیش از نیمی از بهترین ساعات روز خود را در محیط کار می‌گذرانند، توجه به سلامت و رضایت شغلی و ارائه راهکارهایی برای ارتقای روحی- روانی و شغلی ایشان مهم می‌نماید. همچنین در گسترۀ تحقیق حاضر با توجه به پایین بودن سطح سلامت روان و رضایت شغلی کارکنان امداد جاده­ای، لزوم توجه بیشتر به مسائل کاری این گروه از افراد دارای مشاغل پرخطر و حساس ضروری می‌باشد.