مقدمه: در مقاله پیشین با عنوان «کسب نشان هلال‌احمر» توسط ایرانیان خواندیم که اولین بار در 1874 میلادی در زمان ناصرالدین شاه کنوانسیون مصوب 1864 ژنو از سوی ایران پذیرفته شد، هرچند طی سال‌ها به جز امضای کنوانسیون 1899 میلادی توسط مظفرالدین شاه و
شرکت عبدالصمد ممتازالسلطنه در کنفرانس بین‌المللی صلیب‌سرخ در 1906 (1284ه.ش) و دریافت موافقت کنفرانس در پذیرش نشان هلال‌احمر و شیر و خورشید سرخ به عنوان نشان رسمی برای کشورهای مسلمان و دولت ایران برای جمعیت خود، هیچ اقدام جدی امدادی صورت نگرفت. در این مقاله به بررسی دوران دوم فعالیت‌های جمعیت هلال‌احمر (شیر و خورشید سرخ) تحت عنوان از «تشکیل تا ثبیت» می‌پردازیم.