چکیده
مقدمه: بهبود راهکارهای مقابله با شرایط بحرانی و استرس زا از اهمیت بسزایی برخوردار است. افراد در مقابل شرایط آسیب زا اولاً باید درک کنند که اقدامات پیشگیرانه آنان در مقابله با این شرایط مفید است (کاهش ادراک ناتوانی ایمنی) و ثانیاً آنان دارای مهارت و کاردانی برای مقابله با این شرایط هستند (افزایش ادراک خودکارآمدی ایمنی). این پژوهش به منظور بررسی کارآمدی آموزش‌های ایمنی بر خودکارآمدی و ناتوانی ایمنی ادراک شده کارکنان انجام شده است.
روش‌ها: 204 نفر (101 نفر گروه آزمایش و 103 نفر گروه کنترل) مقیاس‌های خودکارآمدی و ناتوانی ایمنی ادراک شده کوهن، کامارک و مرملستین (1983) را قبل از یک دوره آموزش ایمنی 4 ساعته در شرکت ذوب آهن اصفهان تکمیل کردند. فقط اعضای گروه آزمایش در این دوره آموزشی شرکت کردند. این پرسشنامه تقریباً 30 روز بعد از آموزش، دوباره بر اعضای هر دو گروه اجرا شد. نتایج گروه آزمایش و کنترل با استفاده از آماره‌های توصیفی و کوواریانس مقایسه شدند.
یافته‌ها: مقایسه بین دو گروه نشان داد که آموزش‌های ایمنی تأثیر معناداری بر کاهش ناتوانی ایمنی ادراک شده کارکنان داشت؛ اما تأثیر معناداری بر بهبود خودکارآمدی ایمنی ادراک شده آنان نداشت.
نتیجه‌گیری: نتایج این پژوهش از اهمیت ارزیابی کارآمدی آموزش‌های ایمنی و تعیین اثربخشی آن بر متغیرهای مرتبط با بروز حوادث شغلی حمایت می‌کند.