مقدمه: جمعیت هلال‌احمر جمهوری اسلامی ایران با برخورداری از حدود 600 پایگاه امداد و نجات ثابت، خدمات تخصصی امداد و نجات را در تمام طول سال به هموطنان سراسر کشور ارائه می‌کند. در این میان پایگاه‌های جاده‌ای به عنوان یکی از اصلی‌ترین فعالیت‌های این جمعیت قریب به نیمی از این پایگاه‌ها را به خود اختصاص می‌دهد که در طول بیش از 32000 کیلومتر از جاده‌های بین شهری یا برون شهری کشور پراکنده‌اند. با توجه به گستردگی و همچنین تنوع عملکرد و وظایف در مناطق جغرافیایی متغییر باید سطح برخورداری یا محرومیت پایگاه‌های امداد و نجات جاده‌ای هلال‌احمر کشور به عنوان یکی از ارکان اصلی مدیریت حوادث و سوانح رانندگی کشور تعیین گردد.
روش: در این پژوهش، با استفاده از شاخص مرکزیت وزنی، 20 شاخص اصلی در 282 پایگاه جاده‌ای در 31 استان کشور از لحاظ برخورداری از امکانات و تجهیزات تخصصی و الزامی امداد و نجات ارزیابی شدند و در چهار گروه برخوردار، نسبتاً ‌برخوردار، نسبتاً محروم و محروم طبقه‌بندی ‌شدند.
یافته‌ها: با توجه به نتایج، به طور کلی می‌توان گفت که 139 پایگاه جاده‌ای در جمعیت هلال‌احمر که 49 درصد از مجموع کل پایگاه‌های جاده‌ای را دربرمی‌گیرند از امکانات مناسبی برای ارائه خدمات امداد و نجات در حوادث و سوانح رانندگی در جاده‌های برون شهری برخوردارند و بیش از نیمی از این پایگاه‌ها (143 پایگاه) یعنی 51 درصد از آنها امکانات و تجهیزات مناسبی برای ارائه خدمات امداد و نجات ندارند و نیازمند تقویت و توسعه در این بخش می‌باشند.