مقدمه: با توجه به اهمیت بالای منابع بهداشتی- درمانی برای ارتقای تاب‌آوری سکونت‌گاه‌ها در برابر سوانح طبیعی، مدیران و برنامه‌ریزان باید رویکردی ویژه نسبت به تأمین امکانات و زیرساخت‌های بهداشتی- درمانی داشته باشند. لذا در این پژوهش به ارزیابی تاب‌آوری بهداشتی-درمانی شهرستان‌های استان سمنان در برابر سوانح طبیعی پرداخته شده است.
روش: هدف این پژوهش ارزیابی شهرستان‌های استان سمنان براساس شاخص‌های بهداشتی- درمانی مؤثر در تاب‌آوری است. شاخص‌های موردنظر این پژوهش با استفاده از مدل ویکور ارزیابی شدند.
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
یافته‌ها: یافته‌ها نشان می‌دهد که شهرستان‌های شاهرود، دامغان، گرمسار، آرادان و سرخه در زمان وقوع حوادث طبیعی با داشتن امکانات و زیرساخت‌های مناسب درمانی، عملکرد کارآمدتری در ارائه خدمات دارند. به‌عبارت دیگر در مواجهه با حوادث تاب‌آوری بهداشتی-درمانی مطلوبی خواهند داشت. در مقابل، شهرستان‌های مهدی‌شهر، میامی و سمنان با عدم تناسب مطلوب بین میزان جمعیت و امکانات و زیرساخت‌های درمانی، در زمان مواجهه با حوادث، تاب‌آوری پایینی را به نسبت سایر نقاط استان خواهند داشت.
نتیجه‌گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که با ارزیابی و تحلیل این فرایند در استان سمنان و راهبردهای تاب‌آوری، باتوجه به ظرفیت‌های موجود و مزیت‌های رقابتی مدیران و برنامه‌ریزان می‌توانند شهرستان‌های استان را به سمت تقویت تاب‌آوری در برابر مخاطرات طبیعی سوق دهند.